Στην ουτοπία...

... του φιλελευθερισμού, κανείς δεν είναι φτωχός. Όλοι πιστεύουν πως αργά ή γρήγορα θα πιάσουν την καλή, θα γίνουν πλούσιοι. Οι μεσαίες τάξεις δεν βλέπουν τους πλούσιους ως ταξικούς εχθρούς. Ζηλεύουν την επιτυχία τους και αισθάνονται πως κάποτε θα γίνει και δική τους. Δεν θεωρούν πως οι πλούσιοι πλούτισαν επειδή ιδιοποιήθηκαν ένα μέρος από τον δικό τους μόχθο. Πιστεύουν πως οι πλούσιοι δημιουργήθηκαν από το μηδέν και πως είναι στο χέρι τους να τους μοιάσουν. Δεν θέλουν να ξαναμοιραστεί πιο δίκαια το εισόδημα των πλουσίων σε όλες τις τάξεις. Γιατί κάτι τέτοιο θα τους χαλούσε το όνειρο. Κάποτε οι αριστεροί έλεγαν πως ο εργαζόμενος πρέπει να αποτινάξει τη δουλοπρέπειά του, να αρχίσει να συγκρίνει την κατάστασή του με την κατάσταση των πλουσίων για να διεκδικήσει όσα του ανήκουν, να ταυτίζεται με τους ομοίους του, εργαζόμενους ή άνεργους, ντόπιους ή ξένους. Αυτό το ανέτρεψε ο φιλελευθερισμός. Σήμερα, ο εργαζόμενος ταυτίζεται με τους πλούσιους και απαρνιέται τους ομοίους του: ο μετανάστης τρέχει να πάρει το επίδομα της πρόνοιας κι όχι αυτός, ο άνεργος τεμπελιάζει κι όχι αυτός. Θα μπορούσε κανείς να επιχειρήσει να τον φέρει στα λογικά του, να του πει πως δύο και δύο κάνουν τέσσερα και πως άλλος είναι ο ταξικός εχθρός. Όμως εκείνος θα του απαντήσει: «Και γιατί παρακαλώ να αλλάξουν τα πράγματα, όταν με ένα γύρισμα της τύχης ή με μια καλή προσπάθεια, μπορεί να βγω κι εγώ από αυτά τα σκατά;». >>>
Του Ρούσσου Βρανά "ΤΑ ΝΕΑ" 5/6/2007